Πολλοί από τους αθλητές, αλλά και άτομα που αθλούνται κατά διαστήματα, έχουν σαν κοινό τραυματισμό τις μυϊκές κακώσεις. Η λάθος αντιμετώπιση που έχουν οι περισσότεροι για την γυμναστική και γενικά τα αθλήματα, οδηγού σε συχνούς τραυματισμούς και κυρίως μυϊκούς τραυματισμούς.
Η κακή φυσική κατάσταση του οργανισμού και η έλλειψη μυϊκής δύναμης είναι δύο σημαντικοί παράγοντες που συμβάλλουν στον τραυματισμό των μυών που συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σοβαροί. Οι αθλούμενοι καταπονούν το μυϊκό τους σύστημα περισσότερο από αυτό που μπορεί να αποδώσει, με αποτέλεσμα να προκαλούνται θλάσεις σε μεγάλες μυϊκές ομάδες, ακόμα και ρήξεις μυών.
Επιπλέον η ανεπαρκής προθέρμανση και η έλλειψη διατάσεων, η υπερβολική κόπωση μετά από παρατεταμένη άσκηση, αλλά και η κακή τεχνική εκτέλεση των ασκήσεων και η μυϊκή ανισορροπία, προκαλούν μυϊκούς τραυματισμούς.
Οι μύες εκπαιδεύονται και διαμορφώνονται, να έχουν αντοχή και ελαστικότητα. Όταν οι μύες κουραστούν, είναι επιρρεπείς σε κακώσεις. Το ίδιο συμβαίνει και σε μύες που δεν έχουν ελαστικότητα. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικές οι διατάσεις.
Οι μυϊκές κακώσεις (θλάσεις), παρά το γεγονός ότι καλύπτουν περίπου 30% όλων των αθλητικών κακώσεων, συχνά δεν διαγιγνώσκονται ή υποτιμώνται, επειδή ο αθλητής παρά τις ενοχλήσεις συνεχίζει τη δραστηριότητα του. Αναλόγως με τον αριθμό των τραυματισμένων μυϊκών ινών οι θλάσεις διακρίνονται σε πρώτου, δευτέρου και τρίτου βαθμού.
Αμέσως μετά τον τραυματισμό, επιβάλλεται ακινητοποίηση του σκέλους σε ανάρροπη θέση και εφαρμογή ψυχρού επιθέματος. Η παγοθεραπεία γίνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα ούτως ώστε να μειωθεί ο πόνος, το αιμάτωμα και η έκταση του οιδήματος.
Η φυσικοθεραπεία αποσκοπεί με τα μέσα που διαθέτει, στη μείωση του οιδήματος και του πόνου, με την εφαρμογή ηλεκτροθεραπείας, υπερήχου, κρυοθεραπεία και φωνοφόρεση. Δίδονται ισομετρικές ασκήσεις, με προοδευτικά αυξανόμενη ένταση, για να μαλακώσει ο ουλώδης ιστός, ο οποίος σχηματίζεται στο σημείο της θλάσης και προκαλεί πόνο σχεδόν σε κάθε σύσπαση του μυός. Με την επούλωση του τραύματος, ακολουθούν ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας και ενδυνάμωση, ούτως ώστε να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα αποκατάστασης.
Σε περίπτωση θλάσης τρίτου βαθμού (πλήρης ρήξη του μυός), γίνεται χειρουργική συρραφή των ινών και ακινητοποίηση του μέλους, προκειμένου να επιτευχθεί η επούλωση του.
Το πρόγραμμα αποκατάστασης, πρέπει να ακολουθηθεί και να ολοκληρωθεί σωστά, για να γίνει σωστή και ολοκληρωμένη αποκατάσταση, ούτως ώστε ο αθλητής-αθλούμενος να επανέλθει στην αθλητική του δραστηριότητα χωρίς προβλήματα και το φόβο της υποτροπής.
Για να μειώσουμε σε μεγάλο βαθμό, τις πιθανότητες κάποιου μυϊκού τραυματισμού, πρέπει να γίνει σωστή προετοιμασία πριν από κάθε αθλητική δραστηριότητα. Αυτό αποσκοπεί στην αύξηση της αντοχής και της δύναμης του οργανισμού, για να μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του οποιουδήποτε αθλήματος.
