To Jeet Kune Do είναι μια από τις πιο δημοφιλείς πολεμικές τέχνες που υπάρχουν σήμερα. Eίναι ένα υβριδικό σύστημα και αποτελεί φιλοσοφία ζωής, ιδρύθηκε δε από τον Bruce Lee και περιλαμβάνει μη κλασικές, άμεσες και απλές κινήσεις. Λόγω του ύφους του και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί, όσοι ασκούνται στο Jeet Kune Do πιστεύουν στην ελάχιστη κίνηση με μέγιστη ισχύ και εξαιρετική ταχύτητα. Η μέθοδος λειτουργεί με τη χρήση διαφόρων «εργαλείων» για διαφορετικές καταστάσεις.
Αυτές αναλύονται σε ομάδες κινήσεων (κλωτσιές, γροθιές, παγίδες και πάλη), με τεχνικές που ρέουν ομαλά από τη μία στην άλλη ομάδα. Αναφέρεται ως το "στυλ χωρίς στυλ" ή "η τέχνη της πάλης χωρίς όμως μάχη», όπως είπε ο ίδιος ο Lee. Σε αντίθεση με τις πιο παραδοσιακές πολεμικές τέχνες, το Jeet Kune Do δεν έχει καθορισμένες κινήσεις ή συγκεκριμένο μοτίβο κινήσεων, και αποτελεί φιλοσοφία που βασίζεται στην καθοδήγηση των σκέψεων. Πήρε το όνομά του από την έννοια της παρακολούθησης, την επίθεση στον αντίπαλο ενώ ο ίδιος είναι έτοιμος να επιτεθεί. Ωστόσο το όνομα Jeet Kune Do, όπως συχνά έλεγε ο Lee, είναι απλά ένα όνομα. Ο ίδιος συχνά αναφερόταν σε αυτό ως "η τέχνη της έκφρασης του ανθρώπινου σώματος" στα γραπτά του και σε συνεντεύξεις. Μέσα από τη μελέτη του, ο Lee κατέληξε να πιστεύει πως το ύφος του είχε γίνει υπερβολικά άκαμπτο και εξωπραγματικό. Ονόμαζε τους αγώνες πολεμικών τεχνών της εποχής εκείνης ως "κολύμπι στην ξηρά". Πίστευε ότι μια μάχη θα πρέπει να είναι αυθόρμητη, και ότι όσοι ασχολούνται με τις πολεμικές τέχνες δε θα πρέπει να μπορούν να την προβλέψουν, μόνο να αντιδράσουν σε αυτήν, και πως για να είναι καλοί θα πρέπει να είναι "σαν το νερό", με ρευστές και χωρίς δισταγμό κινήσεις.
Jeet Kune Do (JKD) είναι το όνομα που ο Lee έδωσε στο σύστημα μάχης του και τη σχετική φιλοσοφία. Αρχικά, όταν άρχισε να ερευνά διάφορα στυλ, έδωσε στην πολεμική αυτήν τέχνη το όνομά του, το Gung Fu του Jun Fan (αυτό είναι το πραγματικό του όνομα). Ωστόσο δεν ήθελε να δημιουργήσει ένα ακόμα στυλ που θα είχε τους περιορισμούς όλων των υπολοίπων.
Το JKD, όπως σώζεται σήμερα - αν κάποιος θέλει να το δει ως προϊόν κι όχι ως διαδικασία - είναι ό,τι είχε απομείνει τον καιρό του θανάτου του Lee. Είναι το αποτέλεσμα της δια βίου μάθησης των πολεμικών τεχνών και της διαδικασίας ανάπτυξης κι εξέλιξης που ο Lee πέρασε. Είχε δηλώσει πως την ιδέα του δεν αποτελούσε η “προσθήκη” όλο και περισσότερων πραγμάτων το ένα πάνω στο άλλο για να σχηματίσουν ένα σύστημα, μια μέθοδο, αλλά μάλλον ένα ξεδιάλεγμα στοιχείων. Ο Lee δανείστηκε μια μεταφορά από τον Chan Βουδισμό, ενός κυπέλλου που συνεχώς γέμιζε με νερό, για να αδειάσει στη συνέχεια, κι αυτήν τη χρησιμοποιούσε για την περιγραφή της φιλοσοφίας του, να “πετάει μακριά ό,τι είναι άχρηστο”. Χρησιμοποιούσε τη νοοτροπία του γλύπτη που αρχίζει με ένα κομμάτι πηλό και κόβει ό,τι είναι “ασήμαντο”, παρομοιάζοντας το τελικό αποτέλεσμα με αυτά που θεωρούσε ότι είναι τα απολύτως απαραίτητα για μια μάχη, ή το JKD. Το κυρίαρχο και ισχυρότερο χέρι θα πρέπει να έχει το προβάδισμα, επειδή θα εκτελέσει το μεγαλύτερο ποσοστό των κινήσεων. Ο Lee ελαχιστοποιούσε τη χρήση άλλων στάσεων του σώματος, εκτός κι αν οι περιστάσεις δικαιολογούσαν τέτοιες ενέργειες. Παρόλο που η on-guard (σε ετοιμότητα, επιφυλακή) θέση είναι μια καλή γενικά θέση, δεν είναι σε καμία περίπτωση η μοναδική. Ο ίδιος αναγνώριζε ότι υπήρχαν στιγμές που διαφορετικές στάσεις θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν.
Ο Lee πίστευε πως η ταυτότητα του JKD, ο δυναμικός του χαρακτήρας ήταν που επέτρεπε σε αυτούς που το ασκούν να προσαρμοστούν στις συνεχείς αλλαγές και τις διακυμάνσεις μιας μάχης σε πραγματικό χρόνο. Πίστευε ότι οι αποφάσεις αυτές θα πρέπει να γίνονται στο πλαίσιο “πραγματικής μάχης" ή και "φιλικού αγώνα", και ότι μόνο σε αυτό το περιβάλλον κάποιος θα μπορούσε πραγματικά να αξιολογήσει και να κρίνει μια τεχνική άξια για να την υιοθετήσει.
Ο Lee δεν έδινε έμφαση στην απομνημόνευση των “Kata”, σόλο μορφών κατάρτισης, όπως γίνεται με τα περισσότερα παραδοσιακά στυλ στο αρχικό επίπεδο της εκπαίδευσής τους. Αυτό, τις κινήσεις χωρίς να υπάρχει αντίπαλος, συχνά το σύγκρινε με το να προσπαθεί κάποιος να μάθει να κολυμπήσει στην ξηρά. Πίστευε ότι η πραγματική μάχη είναι ζωντανή και δυναμική. Και πως αφού οι συνθήκες μεταβάλονται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα από χιλιοστό του δευτερολέπτου σε χιλιοστό του δευτερολέπτου, επομένως προκαθορισμένα μοτίβα και τεχνικές δεν είναι κατάλληλα για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων που συνεχώς εξελίσσονται. Ως ένα ανέκδοτο σχετικό με το σκεπτικό αυτό, ο Lee έγραψε κάποτε έναν επιτάφιο που έλεγε τα εξής: “Στη μνήμη ενός κάποτε ρευστού ανθρώπου, στριμωγμένου και στρεβλωμένου από το κλασικό χάος”. Το “κλασικό χάος" σε αυτή την περίπτωση ήταν αυτό που ο Lee σκεφτόταν για τις κλασικές πολεμικές τέχνες.
