Σε αυτό το ερώτημα θέλησε να απαντήσει ο Γιάννης Μωρρές, Διδακτορικός ερευνητής στο ΤΕΦΑΑ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ο οποίος ερευνά διεξοδικά το θέμα της κατάθλιψης και η αξία της άσκησης στη μείωσή της.
Όπως αναφέρει ο κ. Μωρρές στο ΑΠΕ, σε πρόσφατη βιβλιογραφική ανασκόπηση κλινικών πειραμάτων, καταγράψαμε ότι σε ασκούμενους ασθενείς με κατάθλιψη η νόσος υποχώρησε δραστικά.
Η βελτίωση προήλθε από προγράμματα αερόβιας άσκησης με συχνότητα 3 φορές την εβδομάδα (π.χ. περπάτημα) διάρκειας μόλις 6-7 εβδομάδων. Η ένταση της άσκησης καθορίστηκε από τους ασθενείς και ήταν χαμηλής-μέτριας δυσκολίας. Σε παρόμοιο πρόγραμμα άσκησης σε πραγματιστικές συνθήκες (στην κοινότητα), ασθενείς με χρόνια κατάθλιψη παρουσίασαν εντυπωσιακό βαθμό βελτίωσης μέσα σε 4 μόλις εβδομάδες.
Ο καθηγητής Γιάννης Θεδωράκης υπογραμμίζει με τη σειρά του ότι η πρόσφατη τάση είναι να αποφασίζει ο ίδιος ο ασκούμενος, υπό την καθοδήγηση του γυμναστή, την ένταση της άσκησης, σε αντίθεση με παραδοσιακές μεθόδους, όπου την ένταση της άσκησης την καθορίζουν οι επιβλέποντες των προγραμμάτων άσκησης. Στην πράξη, συνεχίζει ο κ. Θεδωράκης, όταν ο ασκούμενος καθορίζει μόνο του την ένταση της άσκησης, τότε αισθάνεται πιο ικανός, το πρόγραμμα γίνεται πιο ενδιαφέρον, και πιο ευχάριστο.
Τα αυστηρά στερεότυπα δεν βοηθάνε τους ασκούμενους. Οι ασθενείς με κατάθλιψη όταν ασκούνται έχουν την ανάγκη να νιώθουν πιο ελεύθερα, και αυτόνομα, και να ευχαριστιούνται και απολαμβάνουν αυτό που κάνουν. Αν δε το πρόγραμμα γίνεται σε ομάδες και ενθαρρύνει την ανάπτυξη κοινωνικών σχέσεων, τότε τα οφέλη είναι πολλαπλά.
Η άσκηση με υψηλή ένταση και πολλές φορές την εβδομάδα δεν αποτελεί προϋπόθεση για αποκόμιση ψυχολογικών ωφελειών, εκτός κι αν ο ασθενής το θέλει πάρα πολύ.
Παρ' όλα αυτά, συνεχίζει ο κ. Θεοδωράκης, η καθιστική ζωή μαστίζει τους ανθρώπους με ψυχολογικές διαταραχές, όπως και τις σύγχρονες κοινωνίες γενικότερα. Καθώς η καθιστική ζωή αποτελεί μέγιστο πρόβλημα της εποχής μας, από το Εργαστήριο Ψυχολογίας της Άσκησης και Ποιότητας ζωής, της Σχολής Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ολοκληρώνεται 2ετής έρευνα προς διερεύνηση σχετικών λύσεων σε ασθενείς με μείζονα κατάθλιψη στο Κέντρο Κοινοτικής Ψυχικής Υγείας Βύρωνα-Καισαριανής,, σε συνεργασία με την Α' Ψυχιατρική Κλινική του Αιγινητείου Νοσοκομείου του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τα αποτελέσματα, επισημαίνει ο κ. Μωρρές, δείχνουν την ανάγκη για «συνταγογράφηση» της άσκησης από τις ιατρικές υπηρεσίες της χώρας, υπαρκτό γεγονός εδώ και χρόνια σε ευρωπαϊκές χώρες αλλά όχι στην Ελλάδα, κατά παρέκκλιση των σχετικών συστάσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
