Διάστρεμμα: Οι διάφοροι τύποι και τρόποι αντιμετώπισης

Διάστρεμμα ονομάζεται η βίαιη διάταση των συνδέσμων και του θυλάκου της άρθρωσης, που συνοδεύεται συχνά από διάφορης έκτασης και βαρύτητας ρήξεις.

Ανάλογα με τη βαρύτητα της κάκωσης διακρίνονται τρεις βαθμοί διαστρέμματος:

• 1ου Βαθμού (ελαφρό διάστρεμμα), όπου έχουμε διάταση των συνδέσμων και του θυλάκου της άρθρωσης ή ρήξη ελάχιστων συνδεσμικών ινών.
• 2ου Βαθμού (μέσης βαρύτητας), όπου έχουμε μερική ρήξη των συνδέσμων και του θυλάκου της άρθρωσης κατά 50% περίπου των συνδεσμικών ινών.
• 3ου Βαθμού (βαρύ διάστρεμμα), όπου έχουμε πλήρη ρήξη των συνδέσμων και του θυλάκου της άρθρωσης.

Κλινική εικόνα

Τα συμπτώματα συνίστανται σε οίδημα, πόνο και περιορισμένη κινητικότητα της άρθρωσης. Παρά το ότι η διάγνωση τίθεται κλινικά, είναι απαραίτητος ο ακτινολογικός έλεγχος, ώστε να αποκλειστεί η συνύπαρξη κατάγματος, όπως στην περίπτωση διαστρέμματος του αγκώνα (συνδυασμός με κάταγμα κεφαλής κερκίδας), του καρπού (με κάταγμα σκαφοειδούς) και της ποδοκνημικής (με κατάγματα σφυρών).

Παράλληλα επιβάλλεται η λήψη "stress" ακτινογραφιών, υπό τοπική αναισθησία, ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα ως προς τον βαθμό των συνδεσμικών κακώσεων.

Αντιμετώπιση

Στο διάστρεμμα 1ου βαθμού η θεραπεία είναι συντηρητική και περιλαμβάνει ελαστική περίδεση, ψυχρά επιθέματα, ανάρροπη θέση του μέλους και περιορισμό της κινητικότητας της άρθρωσης ή της φόρτισης του σκέλους, εάν πρόκειται για διάστρεμμα των κάτω άκρων, για 2 ως 3 εβδομάδες.

Στο διάστρεμμα 2ου βαθμού η θεραπεία είναι συντηρητική και περιλαμβάνει ψυχρά επιθέματα, τοποθέτηση γύψινου νάρθηκα, ανάρροπη θέση του μέλους και αποφυγή φόρτισης του σκέλους, για 4 ως 6 εβδομάδες.

Στο διάστρεμμα 3ου βαθμού επιλέγεται συνήθως η χειρουργική θεραπεία, η οποία συνίσταται σε συρραφή των συνδεσμικών και θυλακικών στοιχείων, που έχουν υποστεί ρήξη. Μετεγχειρητικά τοποθετείται γύψινος νάρθηκας, για περίπου 2 εβδομάδες και στη συνέχεια λειτουργικός νάρθηκας για 4 ως 6 εβδομάδες.

Είναι πολύ σημαντικό αμέσως μετά τον τραυματισμό να τοποθετείται πάγος στην περιοχή, όσο γίνεται πιο γρήγορα, για μείωση εμφάνισης οιδήματος και μείωση του πόνου. Ο φυσικοθεραπευτής με τα μέσα που διαθέτει τα πρώτα 24ωρα προσπαθεί να μειώσει το οίδημα και τον πόνο χρησιμοποιώντας ρεύματα TENS, διασταυρούμενα ρεύματα και κρυοθεραπεία. Επίσης στο στάδιο αυτό εφαρμόζει παθητική κινητοποίηση της άρθρωσης στα όρια του πόνου. Μετά τα πρώτα 24ωρα, στόχος του φυσικοθεραπευτή είναι να αυξήσει την κυκλοφορία του αίματος στο σημείο της βλάβης (υπέρηχος, θερμά επιθέματα, LAZER, διαθερμίες) για να επιτύχει μέγιστο βαθμό παροχής θρεπτικών στοιχείων για την επούλωση της βλάβης. Τέλος είναι πολύ σημαντικό να ξεκινήσει ένα προοδευτικό πρόγραμμα ενδυνάμωσης των μυών της περιοχής, το οποίο θα αντιμετωπίσει την ατροφία και θα δώσει τα απαραίτητα ερεθίσματα στις νέες κολλαγόνες ίνες του συνδέσμου να κατευθυνθούν στις σωστές κατευθύνσεις και να μπορούν έτσι να αντέχουν τα φορτία.

*του Γιώργου Μελά, Φυσικοθεραπευτή