Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο υπάρχουν πολλοί μέθοδοι εκγύμνασης με απώτερο σκοπό την καλή αερόβια ικανότητα, ανάπτυξη στην αντοχή στο γαλακτικό οξύ, ανάπτυξη της εκρηκτικότητας και την σωστή μυϊκή ισορροπία. Η αερόβια ικανότητα με άπλα λόγια μπορεί να χαρακτηριστεί ως καθυστέρηση παράγωγης γαλακτικού οξέος το οποίο και προκαλεί γενική σωματική κόπωση. Έτσι είναι σημαντικό να ακολουθηθεί σωστή προπονητική τακτική α) για να καθυστερήσουμε την παράγωγη γαλακτικού οξέος και β) για να ανεβεί η αντοχή στο γαλακτικό οξύ (δηλαδή πόση ποσότητα γαλακτικού οξέος μπορεί να ανεχτεί το σώμα μας).
Αυτό έχει σχέση με την γενετική προδιάθεση (το DNA) του αθλητή, επίπεδα ορμονών, επίπεδα ένζυμων, επίπεδα αιμοσφαιρίνης, σιδηρού, φεριτίνης, χοληστερίνη, ουρικού οξέος, βιταμινών, αμινοξέων και αντιοξειδωτικών ουσιών στο αίμα, αλλά κυρίως και με το είδος προπόνησης που ακολουθήτε όπως επίσης και με τα χρόνια που γυμνάζεται ένας αθλητής. Το τι θα ακολουθηθεί κατά την διάρκεια της προετοιμασίας εξαρτάτε αποκλειστικά από την φιλοσοφία του γυμναστή φυσικής κατάστασης κατά κύριο λόγο και κατά δεύτερο, του ιδίου του προπονητή.
Τα πλέον σύγχρονα προγράμματα εκγύμνασης που προτείνονται από γυμναστές μεγάλων ομάδων είναι προγράμματα νευρομυικη συναρμογής και functional training, με σκοπό της αύξηση της εκρηκτικότητας είτε λόγο πιο γρήγορης ενεργοποίησης των νευρώνων που δίνουν την εντολή στους μύες για να αντιδράσουν, είτε λόγο πιο γρήγορης χρησιμοποίησης των ενεργειακών αποθεμάτων. Η εκρηκτικότητα με άπλα λόγια μπορεί να χαρακτηρίσει ως ο χρόνος που χρειάζεται για επιτευχτεί η μέγιστη δύναμη σε μια άσκηση π.χ. μια διεκδίκηση της μπάλας σε ένα κλειστό χώρο. Αυτά τα προγράμματα έχουν ως κύριο σκοπό την “αφύπνιση” του μυός, δηλαδή την γρήγορη ενεργοποίηση του κατά την διάρκεια άσκησης, ούτος ώστε να γίνεται πιο εκρηκτική κίνηση. Μια πιο επιστημονική εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι με την αύξηση της νευρομυικη συναρμογής επιτυγχάνεται:
Το αποτέλεσμα είναι ο ποδοσφαιριστής να νιώθει πολύ πιο εκρηκτικός και ανάλαφρος το οποίο είναι το ιδανικό σενάριο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Το γεγονός όμως ότι υπάρχει περισσότερη χρησιμοποίηση ενεργείας για να παραχθεί περισσότερο έργο (εκρηκτικότητα) εξ’ υπακούει και ότι θα χρειαστεί και περισσότερη ενεργεία για να έχει ο ποδοσφαιριστής την ίδια απόδοση σε όλη την διάρκεια του παιχνιδιού. Άρα εμείς ως επιστήμονες θα πρέπει να βρούμε κάποιο τρόπο, ο μυϊκός ιστός να αποθηκεύσει περισσότερη ενεργεία. Και αυτός ο τρόπος είναι με την αύξηση της μεγίστης δύναμης δηλαδή την ποσοτική αύξηση της άσκησης με αντίσταση (κοινώς βάρη).
Η μέγιστη δύναμη είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο γενικά στον αθλητισμό. Ανάπτυξη της μέγιστης δύναμης είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι αυξάνει την αποθήκευση ενεργείας, αυξάνει τον αριθμό μυϊκών ινών και αυξάνει την αντοχή στο γαλακτικό οξύ. Η διαφορά ποδοσφαιριστών μιας ομάδας ποδοσφαίρου στο κυπριακό πρωτάθλημα και μιας ομάδας στην premier league δεν είναι η αντοχή αλλά η μέγιστη δύναμη. Με άπλα λόγια είναι λογικό ότι όσο πιο δυνατά είναι τα ποδιά κάπου ποδοσφαιριστή ότι θα αντέξει να κάνει ακριβός την ίδια κίνηση περισσότερες φορές, όπως και ένας bodybuilder μπορεί να κάνει περισσότερες επαναλήψεις σε μια άσκηση αν είναι πιο δυνατός. Ας πάρουμε ως παράδειγμα ένα ακραίο αμυντικό ο οποίος διασχίζει για χάρη συζητήσεις 20 φορές κάθε άγονα το γήπεδο. Αν η μέγιστη δύναμη του είναι περισσότερη θα έχει περισσότερα ενεργειακά αποθέματα, θα έχει περισσότερες μυϊκές ίνες που θα παράγουν περισσότερη ενεργεία όπως επίσης θα έχει και πολύ μεγαλύτερη μεταβολή γαλακτικού οξέος που θα του προσφέρει την λεγόμενη “αντοχή”.
Οι ασκήσεις νευρομυικη συναρμογής και functional training έχουν βοηθήσει πολύ τους γυμναστές να πετύχουν τους στόχους τους που είναι η εκρηκτικότητα, φυσική κατάσταση και μείωση των τραυματισμών. Πάρο’ αυτά η σημασία της μεγίστης δύναμης δεν μπορεί να παραληφτεί.
