Η απάντηση του 6 φορές Mr. Olympia, Dorian Yates.
Η αντιπαράθεση δεν προέρχεται τόσο από την αξία των πιέσεων στον πάγκο ως άσκηση για μυϊκό χτίσιμο στήθους, αλλά κυρίως από την τυφλή αποδοχή ότι είναι κατηγορηματικά η καλύτερη άσκηση στήθους για τον καθένα στον πλανήτη. Για τους περισσότερους ναι, αλλά για μερικούς, όχι.
Για να επωφεληθείς από τις πιέσεις σε επίπεδο πάγκο, πρέπει να είσαι φτιαγμένος για κάτι τέτοιο. Η δομή του σώματος σου πρέπει να είναι τέτοια ώστε το μήκος των χεριών σου σε συνάρτηση με τον κορμό να επιτρέπει στους θωρακικούς μυς να κινούνται με πλήρες εύρος κίνησης, με μέγιστη δύναμη και να είναι πλήρως κουρασμένοι πριν αρχίσουν να εμπλέκονται και άλλες μυϊκές ομάδες. Αν σου συμβαίνει αυτό, τότε μείνε πιστός στις πιέσεις σε επίπεδο πάγκο—τίποτα δεν θα αποφέρει γρηγορότερα μυϊκά κέρδη στο στήθος σου.
Αν, ωστόσο, είσαι σαν εμένα, βρες άλλη κίνηση ή παραλλαγή που να δουλεύει καλύτερα. Για εμένα, οι πιέσεις σε επίπεδο πάγκο είναι παράξενες και περιοριστικές. Με τη βιομηχανική μου, το σημείο εστίασης με τις πιέσεις αυτές απομακρύνεται από τους θωρακικούς προς τους δελτοειδείς. Βέβαια, ανέπτυξα σπουδαίους δελτοειδείς, αλλά το άνω μέρος του στήθους μου δεν γυμνάστηκε τόσο όσο ήλπιζα. Ανεξάρτητα του πόσο σκληρά προσπάθησα να εκμεταλλευτώ την κίνηση μετατοπίζοντας τη θέση μου ή αλλάζοντας τη στάση μου, το μόνο που κατάφερα ήταν να τα κάνω χειρότερα.
Τελικά, ανακάλυψα ότι αυτό που είχε καλύτερο αποτέλεσμα για τους περισσότερους ανθρώπους δεν είχε αποτέλεσμα για μένα. Έπρεπε να χάσω τη σταθερότητα μου με την επίπεδη θέση και εν αντιθέσει να ανεβάσω ελαφρά τον πάγκο. Αυτό άλλαξε τη γωνία των πιέσεων αρκετά ώστε να μετατοπιστεί στο στρες μακριά από τους μπροστινούς δελτοειδείς πάλι πίσω στους άνω θωρακικούς.
Η κλίση που χρησιμοποιούσα, ωστόσο, ήταν πολύ μικρή. Λίγο πιο ψηλά και θα γινόταν άλλη μία άσκηση για μπροστινούς δελτοειδείς. Σου συνιστώ να αρχίσεις με επίπεδο πάγκο που μπορεί να προσαρμοστεί προς τα πάνω με μικρές διαβαθμίσεις, η καλύτερη κλίση για μένα είναι λιγότερο από 30 μοίρες.
Παράλληλα, άλλαξα επίσης την πνευματική μου προσέγγιση. Δεν προσπάθησα περισσότερο να βάλω όσο περισσότερα κιλά μπορούσα. Αντιθέτως, συγκεντρώθηκα στην αίσθηση των συσπάσεων όλων των μϊκών ινών τους στήθους. Η αίσθηση που έλαβα από αυτή την αλλαγή—μια βαθιά, πλήρη, σφιχτή ώθηση—είναι μία που εκτιμώ μέχρι σήμερα.
Οι πιέσεις στον πάγκο παραμένουν μια ανώτερη κίνηση, και μπορεί να ισχύει το ίδιο και για σένα, αλλά μόνο αν μάθεις αυτά τα μαθήματα, όπως έκανα και εγώ. Πρώτον, δεν είναι άσκηση για τον εγωϊσμό, γι’ αυτό μην τις χρησιμοποιείς για να δεις πόσα κιλά μπορείς να σηκώσεις στον πάγκο, χρησιμοποίησε τες για να χτίσεις τους θωρακικούς σου. Δεύτερον, προσάρμοσε την άσκηση στο σώμα σου αντί για το αντίστροφο—αν τη νιώθεις περισσότερο στους μυς του στήθους όταν είσαι σε επίπεδο πάγκο, τότε αυτή είναι η σωστή θέση για σένα, αν τη νιώθεις περισσότερο σε κάποια συγκεκριμένη γωνία κλίσης, τότε χρησιμοποίησε αυτή τη γωνία κλίσης. Τρίτον, έλεγξε την κίνηση ώστε να νιώθεις την ώθηση στους θωρακικούς, ακριβώς εκεί που την θες.
