Το τακτικό ζύγισμα αποτελεί μια ευρέως διαδομένη τακτική για την απώλεια και τη διατήρηση του βάρους. Συγκεκριμένα φαίνεται να βοηθάει στη μεγαλύτερη απώλεια ή τη μικρότερη επαναπρόσληψη κιλών, μακροπόθεσμα.
Παράλληλα έχει κατηγορηθεί για την ανάπτυξη ψυχοπαθολογικών καταστάσεων -ιδιαιτέρως στις γυναίκες- όπως οι διατροφικές διαταραχές και η κατάθλιψη. Σε αυτό το πεδίο κινούνται και οι ενστάσεις επιστημόνων για το ψυχολογικό αντίκτυπο του τακτικού ζυγίσματος, που αλλιώς αναφέρεται και ως αυτοπαρακολούθηση βάρους.
Έρευνες έχουν δείξει, πως μπορεί να είναι ιδιαίτερα επιζήμιο στην ψυχολογία του ατόμου, ιδίως όταν ο στόχος του βάρους δεν επιτυγχάνεται, και πιθανώς να συνδέεται με τον κίνδυνο ανάπτυξης μη υγιών μεθόδων ρύθμισης του βάρους. Επιπλέον, έχει συσχετιστεί με μειωμένη αυτοπεποίθηση, άγχος και δυσαρέσκεια για το σώμα στις γυναίκες.
Ειδικότερα στην εφηβεία το καθημερινό ζύγισμα κρίνεται ιδιαίτερα επιβαρυντικό, δεδομένου πως η συμπεριφορά αυτή έχει συνδεθεί ισχυρά με τσιμπολόγημα και ανορθόδοξες μεθόδους ελέγχου του βάρους. Συνεπώς, στη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα το τακτικό ζύγισμα δε συστήνεται.
Έτσι, παρά το γεγονός πως ο αρχικός σκοπός του ζυγίσματος είναι η υγεία του ατόμου, η υπερβάλλουσα ενασχόληση με το σώμα, που αναπόφευκτα συμβαίνει όταν υπάρχει καθημερινή επαφή με τη ζυγαριά, αποτελεί αρνητική συνέπεια.
Το σημαντικό που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως ο αριθμός της ζυγαριάς δεν καθορίζει την ευτυχία. Αυτό που μπορεί να βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η υγιής σχέση με το φαγητό μαζί με την αγάπη και το σεβασμό προς το σώμα μας.
