Οι κακώσεις του αγκώνα προέρχονται συνήθως μετά από άμεση πλήξη ή πτώση στον αγκώνα. Η άρθρωση συνήθως παρουσιάζει οίδημα, που συχνά συνοδεύεται από αίμαρθρο δηλ, αίμα μέσα στην άρθρωση, το οποίο φανερώνει ένα είδος κατάγματος.
Κατά τον εντοπισμό του κατάγματος, πρέπει να γίνει προσεκτική αξιολόγηση για τυχόν βλάβη της βραχιονίου αρτηρίας, του μέσου και του ωλένιου νεύρου.
Εάν πρόκειται για απλή κάκωση, κρεμάμε το χέρι σε ένα μαντήλι, ώστε ο αγκώνας να συγκρατείται σε 90° γωνία και συστήνουμε στον τραυματισμένο να προσπαθεί ήπιες κινήσεις στροφών. Εάν ο αγκώνας είναι σημαντικά επώδυνος μπορεί να ακινητοποιηθεί με ένα νάρθηκα πάλι για 10 ημέρες. Γενικά, ο αγκώνας δεν επιτρέπεται να ακινητοποιείται για μεγάλο χρονικό διάστημα γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να παραμείνει δυσκαμψία μετά από μακρά ακινητοποίηση. Ακινητοποίηση περισσότερο από δύο εβδομάδες αφήνει δυσκαμψία που θα χρειαστεί πολλή προσπάθεια για να υποχωρήσει.
Σε βαρείες κακώσεις του αγκώνα, όπως συμβαίνει σε τροχαία ατυχήματα ή πτώση από ύψος ή με μεγάλη ταχύτητα, ο αγκώνας μπορεί να υποστεί εξάρθρημα που κάποιες φορές συνοδεύεται με κάταγμα. Ο εξαρθρωμένος αγκώνας είναι εύκολο να διαγνωστεί, γιατί ο αγκώνας είναι πάρα πολύ επώδυνος, δεν μπορεί να κάνει καμία κίνηση και οπτικά είναι πολύ παραμορφωμένος (συγκρίνουμε με την αντίστοιχη άρθρωση του υγιούς μέλους). Καμιά φορά, αμέσως μετά το ατύχημα μία κίνηση μπορεί να ανατάξει (να φέρει στη θέση του) το οστό και αμέσως ο φρικτός πόνος και η παραμόρφωση υποχωρούν. Αυτή η πολύ άμεση ανάταξη έχει ευεργετική επίδραση και στην εξέλιξη της κάκωσης.
Σε κάταγμα κεφαλής της κερκίδας, αναρτούμε το χέρι σε μαντίλι γύρο από λαιμό για 10 μέρες. Αν όμως η κεφαλή της κερκίδας έχει σπάσει σε όλο το εύρος της χρήζει χειρουργικής επέμβασης.
Τα κατάγματα που αφορούν το βραχιόνιο είναι σοβαρά και χρειάζονται σωστή χειρουργική αντιμετώπιση. Το κάταγμα του ωλεκράνου, είναι εύκολα αντιμετωπίσιμο χειρουργικά και επιτρέπει γρήγορη κινητοποίηση, σε αντίθεση με τα κατάγματα του βραχιονίου κονδύλου που είναι συντριπτικά, έχουν ασταθή συγκράτηση και δεν επιτρέπουν ασφαλή ταχεία κινητοποίηση, γι’ αυτό πολλές φορές, λόγω μακράς ακινητοποίησης, οδηγούν σε δυσκαμψίες.
Η φυσικοθεραπευτική αντιμετώπιση, μετά από συνεννόηση με το θεράπον ιατρό, προσφέρει τα μέγιστα για την αποφυγή αγκυλώσεων και δυσκαμψίας. Γίνεται προσπάθεια μείωσης του πόνου με αναλγητικό πρόγραμμα φυσικοθεραπείας, αλλά και προσπάθεια ανάκτησης όλων των κινήσεων του αγκώνα. Αποφεύγονται οι βίαιες κινήσεις κάμψης και έκτασης, αλλά και η μάλαξη στην περιοχή του αγκώνα.
Η άμεση και σωστή αντιμετώπιση ενός τραυματισμού στον αγκώνα από την ώρα που έχει συμβεί, μειώνει κατά πολύ τις πιθανότητες παραμονής βλάβης σε ό, τι αποτελεί την άρθρωση ή μπορεί να επηρεαστεί άμεσα από τον τραυματισμό της άρθρωσης του αγκώνα.
