Κυριότεροι τραυματισμοί στους δρομείς μεγάλων αποστάσεων και η αντιμετώπιση τους

Το άθλημα του μαραθώνιου δρόμου, είναι ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο σε σχέση με τα υπόλοιπα Ολυμπιακά Αθλήματα. Οι δρομείς  να έχουν κάποια χαρακτηριστικές ικανότητες, οι οποίες τους κάνουν να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους αθλητές. Κάποιες από αυτές είναι:

• η υψηλή ικανότητα μεταφοράς οξυγόνου και η κατανάλωση του σε συγκεκριμένη ταχύτητα (δρομική οικονομία)
• τα ψηλά ενεργειακά αποθέματα του οργανισμού τους
• λιποβαρείς με σωστή κατανομή της μυϊκής τους μάζας
• ανοχή στο γαλακτικό οξύ

Παρ’ όλο που το άθλημα των μεγάλων αποστάσεων στην χώρα μας δεν ήταν ευρέως διαδεδομένο, τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες για να καθιερωθεί σαν άθλημα και να κερδίσει αρκετό κόσμο, μέσα από διάφορες εκδηλώσεις.

Υπάρχουν όμως αρκετά λάθη τα οποία γίνονται κατ’ επανάληψη, είτε από έλλειψη γνώσεων, είτε από υπερβολικό ζήλο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλοί και συνεχείς τραυματισμοί.

Οι συχνότεροι από αυτούς τους τραυματισμούς, είναι:

• Θλάση μυϊκού συστήματος
• Οσφυαλγία
• Τενοντίτιδα
• Κατάγματα κοπώσεως κνήμης περόνης
• Χονδροπάθεια γόνατος

Η αιτιολογία των συγκεκριμένων τραυματισμών, είναι τα λάθη που γίνονται συχνά, κυρίως από τους ίδιους τους αθλητές.

• Ο ενθουσιασμός που διακατέχει τους αθλητές, τους κάνει να θέλουν να καλύψουν μεγάλες αποστάσεις σε μικρούς χρόνους, με αποτέλεσμα να υπερβάλλουν εαυτό.
• Η λίγη ή καθόλου αποθεραπεία από τους αθλητές, δεν επιτρέπει στον αθλητή να έχει ένα υγιή και ελαστικό μυϊκό σύστημα.
• Ο ρουχισμός και τα παπούτσια που χρησιμοποιούν οι αθλητές, παίζουν σημαντικό ρόλο στον σωστό αερισμό και προστασία του σώματος, αλλά και την απορρόφηση των κραδασμών που δέχεται ο οργανισμός από τη συνεχή πρόσκρουση των ποδιών στο έδαφος.  Οι επαναλαμβανόμενες κραδασμοί, που δέχονται οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι κατά το τρέξιμο, ενοχοποιούνται συχνά για την πρόωρη φθορά, την εκφύλιση και τη μείωση της αντοχής τους. Οι δρομείς, που συνηθίζουν να τρέχουν σε ανώμαλο έδαφος ή σε λόφους με ανηφόρες και απότομες κατηφόρες, είναι επιρρεπείς να υποστούν μυϊκή οσφυϊκή θλάση.
• Ο λάθος ρυθμός, αναγκάζει πολλές φορές τους δρομείς να αυξομειώνουν συχνά τον ρυθμό τους, με αποτέλεσμα να καταπονείτε σε μεγαλύτερο βαθμό ο οργανισμός.

Εν κατακλείδι, ο κάθε αθλητής έχει χρέος απέναντι στον οργανισμό του, αλλά και στην μεγάλη προσπάθεια που κάνει, να χειρίζεται σωστά το κάθε σημείο της προπόνησης του αλλά και του αγώνα, ώστε να αποφεύγονται τα λάθη και οι τραυματισμοί.

Άρα είναι σημαντικό στο τρέξιμο να αρχίζουμε με αργά και σταθερά βήματα και να προσέχουμε πως αυξάνουμε τα χιλιόμετρα ή την ταχύτητα μας και με τον καιρό η φυσική κατάσταση του αθλητή θα βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό, αν δεν υπάρχουν τραυματισμοί. Σε αντίθετη περίπτωση και με μαθηματική ακρίβεια δεν θα αποφύγουμε επίσκεψη σε ορθοπεδικό ή φυσικοθεραπευτή...

Για να αντιμετωπίσουμε τους σωματικούς πόνους και τα πιασίματα, πρέπει να δώσουμε μεγάλη προσοχή στην αποκατάσταση.  Η αποκατάσταση αρχίζει με “cool down”. Πρέπει δηλαδή μετά το τέλος της προπόνησης να περπατήσουμε ή να κάνουμε πολύ αργό τροχάδην για περίπου πέντε λεπτά, μετά εφαρμόζονται διατάσεις οι οποίες ελαχιστοποιούν πόνους και πιασίματα, αναπληρώνουμε τα υγρά που χάνουμε, αλλά καταναλώνουμε τροφές που θα μας προσφέρουν πρωτεΐνες και υδατάνθρακες. Επίσης εφαρμόζεται παγοθεραπεία σε μυς ή αρθρώσεις που πονάνε.

Σε αντίθετη περίπτωση που συνεχίζει να υπάρχει σωματικός και αρθρικός πόνος, επιβάλλεται η άμεση επίσκεψη στο φυσικοθεραπευτή, έτσι ώστε να τροχιοδρομηθεί άμεσα πλάνο αποκατάστασης.

Οπότε η εμπειρία, ο σωστός ρυθμός που αποκτάται μέσα από την εμπειρία, η σταθερότητα που έχουμε σαν αθλητές, αλλά και σωστή αντιμετώπιση και φροντίδα που παρέχουμε στο σώμα μας σαν αθλητές, το μόνο που μπορούν να αποδώσουν, είναι θετικά αποτελέσματα και ανοδική πορεία και διάκριση στο άθλημα των μεγάλων αποστάσεων.